สองร้อยแปดสิบห้า

เย็นวันนั้นฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารไม้โอ๊กตัวยาว โดยที่ส้อมบนจานตรงหน้ายังไม่ถูกแตะต้อง มีเพียงเสียงช้อนส้อมกระทบจานกระเบื้องเท่านั้นที่ดังอยู่ในห้อง เจมส์นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามฉัน เขาขบกรามแน่น ไหล่เกร็งราวกับเตรียมพร้อมรับมือพายุอีกลูก ความเงียบที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจของแม่เขาแทบจะดังกว่าคำพูดใดๆ ส่ว...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ